skip to main |
skip to sidebar
Fight Club'tan...
Ne kadar doğru ve ne kadar acı...
"Biz televizyon izleyerek, milyonerler, sinema tanrıları, rock yıldızları olacağımıza inanarak büyüdük ama olmayacağız. hepimiz heba oluyoruz... bütün bir nesil benzin pompalıyor, garsonluk yapıyor ya da beyaz yakalı köle olmuş. reklamlar yüzünden araba ve kıyafet peşindeyiz. nefret ettiğimiz işlerde çalışıyor, gereksiz şeyler alıyoruz. bizler tarihin ortanca çocuklarıyız... bir amacımız yok; ne büyük savaş ne de büyük bir buhran yaşadık. bizim savaşımız ruhani savaş... ve bunalımımız kendi hayatlarımız."
-Chuck Palahniuk-
Canımı yaktığında biri daha önce yakanları da düşünüp iki katı üzülüyorum çoğu zaman, hak etmediğimi düşünüyorum sözde bunları ama acı yetmiyo sanki, canımı yakacak başka şeyler arayışında oluyorum, yetmezse şarkılar dinliyorum daha çok can yakan... Mazoşist bir patalojiye tutuldum a dostlar, kurtuldukça acıdan, daha fazlasını ister oldum...
Küçük yerde büyüdüm, serpildim.. O kadar çok sıkıldım ki küçükken, abimle de oyalayamazdık birbirimizi, film desen nereden bulup izleyeceksin, kitap desen o da bir yere kadar oyalıyo, zaten kitapçı da yok internet de... Şimdi oradan oraya koşturup kendimi yormamın sebebi bu sanırım. Küçükken harcadığım boşa zamanları da doldurmak.. Annem duysa çok üzülür ama sanırım en net hatırladığım küçüklük hatıram: sıkılmak...
